บันทึกหน้าที่หก*

สวัสดี ,
ไดอารี่บันทึกหน้าที่หก .




เอาอีกแล้วสิ่นะ ทำตัวแบบนี้อีกแล้ว
ห่างหายจากบล็อกนี้ไปประมาณเกือบปีได้
ทำให้ไดอารี่ต้องร้างเหงาและอยู่คนเดียวอีกแล้ว
แย่จริงๆเลย .





ช่วงเกือบปีที่ผ่านมา มีอะไรเกิดขึ้นก็เยอะอยู่
เราสอบติดมหาลัยที่หวัง
" คณะวิทยาศาสตร์
สาขาคณิตศาสตร์และวิทยาการคอมพิวเตอร์
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย "
มันเป็นความภาคภูมิใจเล็กๆของคนเป็นพ่อแม่
เป็นอะไรที่ทำให้พ่อแม่และคนรอบข้างมีความสุขมากกก จริงๆ

และแน่นอนว่า..
มันไม่ได้มีแต่ความสุขเกิดขึ้นอยู่อย่างเดียวหรอก .



.

.

.

.



จากที่เป็นเด็กมัธยมปลายธรรมดาๆคนนึง
ก็ผันตัวกลายไปเป็นเฟรชชี่ใสๆในรั้วมหาลัย
เรื่องดีๆก็มีเกิดขึ้นกับตัวเองหลายๆเรื่อง
เราได้เจอรุ่นพี่ที่ดี เจอเพื่อนที่ดี เคมีตรงกัน คลิกกันได้ เข้ากันได้
เพื่อนใหม่ก็พร้อมที่จะเข้าใจเราเสมอไม่ว่าเราจะทำอะไรลงไป
ช่างเป็นชีวิตมหาลัยที่ไม่เคยฝันมาก่อนว่าจะดีได้ขนาดนี้
มันช่างเป็นช่วงชีวิตที่ทำให้รู้สึกดีมากจริงๆ :)

 

จนเวลาผ่านไป ทางตรงๆที่สวยงามที่เดินมาตลอด 4 เดือนที่ผ่านมา
สุดท้ายแล้ว ก็ไม่พ้นทางขรุขระที่เข้ามาทำให้เราต้องสะดุดล้ม
การล้มครั้งนี้ เจ็บเอาการอยู่ ได้แผลมาเต็มตัว รวมไปถึงแผลที่เกิดขึ้นในใจ
นอกจากจะเจ็บตัวคนเดียวไม่พอ
ไอ้เราก็ยังดันหาเรื่องฉุดเพื่อนลงมาล้มเจ็บตัวด้วย
อยากจะถามบอกเพื่อนคนนั้นมากๆว่า.. "เจ็บมากไหม? ..ขอโทษนะ"














ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง จนมาถึงวันนี้ที่แย่มากๆ
เขาก็ยังคงอยู่เคียงข้าง ไม่ไปไหน พูดให้กำลังใจ
และพร้อมที่จะดึงเราขึ้นไปจากตรงนี้ ให้กลับไปยืนได้ใหม่
เพื่อที่จะเดินด้วยกันและเริ่มต้นกันใหม่
อีกครั้ง . ขอบคุณนะ




" อย่าไปคิดพะวง อย่าไปเครียดอะไรมากมาย
เราเป็นสิ่งที่เราเป็น คำพูดคนอื่นไม่ได้ตัดสินที่เราเป็น
ฉะนั้น ไม่ต้องสนใจมันมาก
ไม่ว่าจะเดือดร้อนอะไร ไม่ต้องห่วง
เพื่อเพื่อนดีๆคนนึง ไม่เห็นเป็นไรเลย
หลับตาลงนะ นะคนดีไม่มีอะไรที่ต้องห่วงแม้ซักอย่าง "

เขาพูด .




เขาไม่เคยโกรธ เขาให้อภัยเสมอ
แม้ว่าเราจะทำให้เขาต้องตกกับสภาวะที่นั่งลำบาก(มาก)
บอกตรงๆจากใจว่าในใจรู้สึกผิด และรู้สึกแย่มาก
รู้สึกผิดจริงๆ และอยากจะขอโทษกับสิ่งที่ทำลงไป




.

.

.

.

.




แต่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่เราทั้งคู่ต้องเจอมาตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา
เคยสัญญากับเพื่อนคนนี้ไปแล้วว่า จะไม่พูดคำๆนี้อีก
เพราะมันมีแต่ความรู้สึกแย่ๆ และทำให้เขาารู้สึกแย่ เวลาที่เราพูดออกไป
และสัญญากับเพื่อนว่า ต่อไปนี้เราจะพูดคำว่า "ขอบคุณ" แทน
เพื่อที่จะตอบแทนสิ่งดีๆ ทุกความรู้สึกดีๆที่เพื่อนคนนี้มีให้ .




ฉัน  : "เคยบอกไปแล้วใช่มั้ยว่าจะไม่พูดคำว่าขอโทษอีก"
เธอ : "ไม่ต้องพูด อย่าพูดนะ"
ฉัน  : "ทำไมล่ะ"
เธอ : "เพื่อนคือคนที่พร้อมจะเดินด้วยกันในยามที่ปัญหาโถมเข้าใส่
           ไม่ใช่เดินด้วยกันเฉพาะแค่วันที่มีความสุข"
ฉัน  : "..."
เธอ : "..."
ฉัน  : "ขอบคุณนะ"
เธอ : ":)"

บทสนทนาเล็กเล็ก .




สำหรับเรา เพื่อนคนนี้เขาดีมาก ดีมากจริงๆ
ดีมากจนเราไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงดี
ไม่เคยเจอเพื่อนที่ดีมากขนาดนี้มาก่อน อยากบอกว่าซึ้งใจ
สิ่งที่เขาทำ มันยิ่งใหญ่กว่าที่ใครจะคาดถึง
จนบางทีก็รู้สึกว่า คำขอบคุณที่พูดไปแต่ละคำ มันยังน้อยไป .



เหตุการณ์ในครั้งนี้
เราต่างคนต่างบอกกับตัวเองว่า บทเรียนครั้งนี้เป็นบทเรียนที่มีค่า
เพราะหลังจากผ่านพ้นสถานการณ์ที่เลวร้ายครั้งนี้ไปได้แล้ว
..เราจะกลายเป็นคนที่ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน*
:')







ตอนนี้ที่ทำได้ก็คงได้แต่รอ รอเวลา รอโอกาส จากคนรอบข้าง
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้ผลสุดท้ายที่ออกมา
เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เราทั้งสองคนพึงจะได้รับ
ความผิดที่ทำในวันนี้ เข้าใจแล้ว จำได้แล้วและจะไม่ทำมันอีกแล้ว
สัญญา .


"จะผิดมากหรือผิดน้อย
มันไม่สำคัญเท่ากับจะสำนึกผิดหรือเปล่า"
#favoritequote  #shambala  #sahamongkolfilm







สุดท้ายนี้ อยากจะขอโทษคนรอบข้างที่ได้รับผลกระทบ
จากการกระทำเพียงชั่ววูบของเรา ไม่ว่าจะเป็นทางกายหรือจิตใจ
ทั้งพ่อแม่ รุ่นพี่ และคนอื่นๆ ขอโทษจากใจจริงๆค่ะ :'(


เพื่อนๆบางคนรอบข้างที่รู้และเห็นเหตุการณ์
ต่างก็เข้าใจเรา เป็นห่วงเรา และพร้อมที่จะให้กำลังใจเราเสมอ
ทำให้คิดได้ว่า..

ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้
แม้มีบ้างที่รู้สึกเจ็บกับสายตาที่เย็นชาจากคนรอบข้าง
แต่ในขณะเดียวกัน ก็รับรู้ได้ว่ายังมีสายตาที่ห่วงใยและอ่อนโยนอยู่เหมือนกัน

ขอบคุณจากใจ, อีกครั้ง .

ps. เล็กๆทดไว้ในใจ*

จะเก็บมันเอาไว้ในใจ เมื่อครั้งมีเธอ
และฉันรู้สึกครั้งนี้ยังไง

ให้เป็นความคิดถึง แม้นานเท่าไหร่
เธอจะอยู่ในใจเป็นเรื่องจริงในความทรงจำ .

{♥}

-Shakespeare-

'If music be the food of love, play on'